Vanmorgen kreeg ik deze dappere mail van een vrouw genaamd Anne. Ik plaats ‘m hier (met toestemming), omdat ik ‘m zo mooi en eerlijk vind. Op een fijne, goede manier met eten omgaan kan heel moeilijk zijn en zal in het geval van een eetstoornis regelmatig wel een strijd blijven. Maar ook een haalbare, weet ik uit ervaring. Ik wens Anne en iedereen met dezelfde worsteling veel kracht, en ondanks dat het lastig kan zijn, een hele fijne en ontspannen kerst.

Ach december, het zou een heerlijke maand moeten zijn. Sinterklaas, de kerstboom, lampjes, de verjaardag van mijn dochter met een bijbehorend, aan de leeftijd aangepast kinderfeest. Dit jaar een lampionnenoptocht in het park. En nou hopen op een beetje weer.

Allemaal heerlijk fijne momenten die goed plakken op een camera. Alles heerlijk en ook het eten.

Ik ben nu een jaar stabiel, maar december blijft lastig.Alle momenten waar eten in grote hoeveelheid bijhoort blijven moeilijk.

 Al dat chocola, en suikergoed bij Sinterklaas wat ik mijn kinderen niet wil ontzeggen. De taart bij de verjaardag, de kerstkransjes in de boom. Zelf zou ik het liefste in een hol kruipen en er pas weer uitkomen ergens in januari (met ontzettende honger) en dan..zie je, daar gaan we weer, alles draait om eten.

Tot mijn grote opluchting heb ik gisteren voor het eerst tegen iemand anders gezegd: ik heb een eetstoornis. Dat voelde bevrijdend, al kreeg ik er ook weer honger van.

Die onstilbare, allesvernietigende honger.

En het allerergste van het besef en het toegeven van de eetstoornis is dat ik denk te weten dat mijn dochter het ook krijgt of misschien al heeft.  En dat ik het nu op dit moment voor elkaar krijg om binnen de marge te eten, al weet welke strijd mijn dochter moet gaan voeren om  een gezonde relatie met eten op te bouwen en ik totaal niet weet hoe ik haar daar in ga begeleiden.